ik hoorde rising star steven van herreweghe een paar dagen geleden op radio 1 beweren dat ie een onverbeterlijke optimist is, en dat het zo makkelijk is om negatief, tragisch en slachtofferig te doen. wel, ik heb het eerlijk gezegd best wel lastig met die eeuwige opdeling van het leven in feelgood en tristesse. immers: de meeste levens zijn toch een mix van beide? ik ken weinigen die nog nooit eens een lichtpuntje zagen aan het einde van hun lange donkere tunnel. ik ken ook weinigen die elke dag door het leven huppelen zonder ook maar één horde te missen. bij de meeste mensen is geluk en droefenis -en godzijdank- in draaglijke balans.
dus, waarom zou het mopperen zijn om ook eens aandacht te besteden aan de zwartere kantjes van het leven? ze zijn er, en negeren is vluchten. bovendien, en nu kom ik tot de kern van mijn korte betoog, lijkt de feelgood die we dagelijks als masker krijgen opgesolferd via radio, tv, glossy magazines en huizenhoge advertenties aan mistroostige zijgevels, veeleer op kinderachtig escapisme dan beredeneerde en eerbare troost. nee, als ik in een dipje zit, geef mij dan maar een plaat van joy division, in plaats van een rondborstige tandpastablondine met hagelwitte tanden waar je ogen pijn van gaan doen.
deze post werd geschreven tijdens het luisteren naar “jazz & bossa” van ron carter en “beautiful dreamer” van bill frisell op deezer.
tien jaar later 